Het is zaterdagavond 15 maart en het is een drukste van jewelste in het Muziekcentrum in Enschede. Mensen komen van heinde en verre om naar SHOT te luisteren, speciaal voor een (klein-)zoon of dochter, vriend of vriendin of filmfan. Om ongeveer 19:00 gaan de deuren open voor deze mensenmassa, zij komen binnen in een kleurig, doch dim verlichte zaal.

Terwijl iedereen een plaats bemachtigt en ik bedoel echt bemachtigt, want er zijn genoeg tickets verkocht dat de vloer vol is, kijken er wat oogjes vanuit de coulissen aandachtig toe. De hele dag zijn namelijk de ticket aantallen voortdurend in de gaten gehouden en gedeeld met de SHOTters. Wij zijn dan ook allemaal erg benieuwd hoeveel mensen er daadwerkelijk in de zaal zitten en of onze gasten een goede plek hebben bemachtigd. We kunnen niet te lang blijven staan, want het is een beetje onduidelijk hoe en wanneer we gaan zitten en sommigen hebben de knoop al doorgehakt en lopen het podium op.

Zoals de titel al aangeeft, zijn alle stukken die ten gehore worden gebracht uit films uit een groot bereik aan tijd. Zo heeft iedereen, jong of oud, wel iets te herkennen in ten minste 1 van de stukken. Het concert begint zoals menig film betaamt, het thema van de 20th Century Fox klinkt door de zaal. Na een korte introductie van de organisatie beginnen wij onze reis met een klein stukje van Superman. Naast het orkest zit namelijk een pianist die tussen de stukken van SHOT een kort intermezzo speelt, dit in plaats van het gebruikelijke praatje.

Na deze eerste kennismaking met de pianist gaat ook voor SHOT de reis van start in 1961 met muziek van de West Side Story. Nu kan ik u de hele film en daarbij het stuk gaan uitleggen, maar dan zou dit artikel behoorlijk lang worden. Gelukkig is dit een digitaal artikel en kan ik stomweg de IMDB link delen. Klik hier voor West Side Story. Hier wordt voor het publiek ook direct duidelijk wat voor een concert dit is. Er zijn namelijk attributen aanwezig onder de orkestleden, een slagwerker opent dit stuk als politieagent met een politiefluitje.

Na een kort stukje van The Godfather gaan we door naar het oude wilde westen van Ennio Morricone. In dit stuk worden thema’s van The Good The Bad And The Ugly (1966) en Once Upon A Time In The West (1968) ten gehore gebracht. Van de paarden in het oude wilde westen gaan we terug naar de paarden in het Romeinse rijk met een intermezzo van Ben Hur. Zoals de opvallende lezer misschien opvalt, is onze tijdreis gebaseerd op wanneer de films uit zijn gekomen en niet het tijdperk waar zij over gaan. Voor het volgende stuk gaan wij niet alleen ver terug in de tijd maar ook ver, ver weg.

Ik denk dat iedereen de iconische gele letters en "openings scrawl" direct zullen herkennen en voor hen die dat niet doen moet de openingsnoot toch wel een belletje doen rinkelen. Wij bevinden ons namelijk in een galaxy far far away, waar de Evil Ronny Buurink (de dirigent van SHOT) heerst, zo vertellen de letters op het scherm in ieder geval. In het midden van het stuk zit de welbekende Imperial March waar de trombones hun uiterste best doen de dark side te betreden met rode LEDs op hun instrument als Lightsabers. Na Star Wars (1977) is het de beurt aan de pianist, eerst een kort voorproefje, maar daarna een volledig stuk van Interstellar (2014). Na al deze ruimte verhalen gaat onze reis kort terug naar Frankrijk met Intouchables (2011).

De geschiedenis is niet altijd lief voor onze Franse onderburen en dat komt ook terug in onze volgende stop. Een Amerikaanse archeoloog die nogal eens in aanraking komt met de Nazi's, wij gaan op reis met Indiana Jones (1981). Heroïsch als Indy (onze dirigent met de cowboyhoed) is, brengt het intermezzo ons weer terug naar de grond met het treurige thema van Up (2009). Het lijkt er even op dat de pianist een 2e stuk gaat spelen als het orkest toch invalt. Forrest Gump (1994) begint met een prachtige pianomelodie die wordt bijgezet door de fluiten en al snel volgt het hele orkest.

Nu laat de planning mij even in de steek want de pianist gaat een stukje spelen genaamd "Nog onbekend". Hiervan kan ik u helaas niet voorzien van een jaartal of link. Maar geen getreur want onze reis kan nog steeds verdergaan, weer in samenspel met de pianist gaan wij Jurassic Park (1993) binnen. Tijdens het stuk rent er een heuse dinosaurus rond in de zaal, tot vol vermaak van alle aanwezigen. Van de grootsheid van dino's gaat het intermezzo over naar de kleine muis en een bekende kater, Tom en Jerry (1940).

Als laatste stuk voor de pauze brengt SHOT het eerste nummer van Chicken Run (2000) ten gehore. Bij dit stuk fluit het halve orkest en komen ineens overal kazoos tevoorschijn. (Voor de fans, er is in 2023 een vervolg uitgekomen: Chicken Run: Dawn Of The Nugget.)

Het programma na de pauze begint zoals het programma voor de pauze, 20th Century Fox Theme. Alhoewel, er is 1 grote verandering, alle blazers zijn vervangen door blokfluiten. Om aan te geven dat we in het tijdperk van het internet zijn aangekomen geeft SHOT een hilarische uitvoering in de geest van de volgende video: https://www.youtube.com/watch?v=XCPj4JPbKtA. Nadat iedereen bekomen is van de heftige emoties die zich losmaken bij deze opvoering, gaat de pianist verder met een tweede nummer uit Intouchables: Un Mattina.

SHOT begeeft zich daarna in de fantasiewereld van J.R.R. Tolkien, met een opvoering van The Fellowship Of The Ring (2001). Helaas zijn er hierbij geen speciale attributen te vinden in het orkest, een ring om iemands vinger of de dirigent vervangen door een oog van vuur had prima gekund naar mijn mening. De pianist neemt ons weer even terug mee naar de Tweede Wereldoorlog met het thema van Schindlers List (1993).

Waar de stukken voor de pauze aan de korte kant waren, speelt SHOT na de pauze slechts 4 stukken van bijna allemaal 10 minuten of meer. Onze reis gaat verder naar de piraterij en goden van de zee met mijn persoonlijke favoriet Pirates Of The Caribbean: At Worlds End (2007). Ronny komt triomfantelijk oplopen met een piratenvlag om zijn schouders, die de rest van het concert op de bok blijft hangen. Terwijl het gerammel van kettingen nog doorklinkt, gaat de pianist verder met een tweede stukje van The Godfather en bereidt het orkest zich voor op een stukje magie.

Helaas gaat niet alles goed bij elk concert, zo ook vandaag. Vlak voor het volgende stuk begint, klinkt in de doodse stilte ineens het keiharde gerinkel van een tamboerijn die over de vloer klettert. Een slagwerker heeft deze uit zijn handen laten vallen, de orkestleden kijken verward om en het publiek houdt de hand voor de mond. Dan is het de dirigent die de stilte doorbreekt, AVADA KEDAVRA klinkt het door de zaal, zonder pardon wordt de schuldige slagwerker geëxecuteerd: Ben van Straalen (15 Maart 2025). Heel lang rouwen doet het orkest niet, want even later klinkt de melodie van Harry Potter (2001) gespeeld door Harry Potter hemzelf op het klokkenspel, begeleid door zijn vriendin op de fluit, door de zaal.

Harry Potter eindigt zo vreugdig dat de pianist ook nog de up-beat versie van Up ten gehore brengt en dan zijn we alweer bij het laatste stuk van het programma aangekomen. How To Train Your Dragon (2010) is zeker geen makkelijk stuk om te spelen en menig SHOTter heeft al veel gegeven vanavond, maar toch weet iedereen het prachtig te spelen. Na een gigantisch applaus voor dit geweldige werk heeft de organisatie nog een paar woordjes te zeggen. Ook het bestuur wilt nog even de microfoon, om niet te narcistisch over te komen zal ik de reden van dit praatje overlaten aan een volgend artikel door een ander persoon. Maar na alle bedankjes komt er toch nog een kleine toegift, SHOT sluit haar reis door de filmmuziek af met Aladdin (1992).

De rust keert weder in het Muziekcentrum en terwijl alle bezoekers naar huis vertrekken, genieten de muzikanten nog even na van een welverdiend drankje en wat gezelligheid.

Denkt u nu, dat klinkt echt geweldig, hier wil ik ook bij zijn? Houdt onze website of socials in de gaten voor nieuwe concerten, kom een keertje meespelen of wordt Maatje van SHOT! Dan krijgt u alle informatie gewoon in uw mailbox!